Home > Activiteiten > Wandelweekend 2015
Verslagen Wandelweekend
2015: Ouren door Marc Maroyen
Niet één, maar twee busjes kwamen zo. Chauffeurs van dienst, Patrick en Francis, brachten zestien CSC wandelaars veilig en wel naar Ouren, én terug.
Ouren ligt in het uiterste zuiden van de Oostkantons. De naam leent zich al te gauw tot gemakkelijke en flauwe grapjes over het oudste beroep ter wereld. Dat hebben we dus ook gehad, hierbij.
Op vrijdag 25 september bezochten we eerst de hespenfabriek in Montenau. Van het varken wordt uitsluitend de kont (zijnde het deel tussen de onderrug en de achterpoot) gebruikt om Ardeense ham te maken.
Tijdens ons bezoek waren er onderhoudswerken aan de gang, zodat we de arbeiders in het productieproces niet aan het werk konden zien.
Aangezien wij zelf niet aan het werk waren, hadden we geen poot om op te staan. We hebben dan maar de halve voorraad opgekocht. Lekker!
Na de aankomst in het hotel ging de hele groep op zoek naar het drie-landenpunt waar de grenzen van België, Groot-Hertogdom Luxemburg en Duitsland mekaar raken.
We vonden wel het Europadenkmal, een parkje dat de oprichting van de Europese Gemeenschap met de ondertekening van het verdrag van Rome in 1957 herdenkt.
De namen van de ondertekenaars - waaronder onze Henri Spaak - prijken er op grote rotsblokken.
Een prachtig project dat tot in de jaren '80 - '90 prima werkte voor Europa, maar vandaag toch een ietwat wrang gevoel nalaat.
Laten we hopen dat de toekomst beterschap brengt. Het eigenlijke drielandenpunt vonden we niet op dag 1. Jef stelde nog voor om bij hem thuis zijn meetwieltje op te halen,
maar gezien de afstand -250 km- hebben we het erbij gelaten. In de vooravond bezochten we nog, na een steile klim, de kerk van Ouren, het kerkhof en de kruisweg die helemaal bovenaan de rotswand uitkomt op de 'Rittersprung', meteen ook de naam van ons hotel.
De 'Rittersprung' kijkt uit op de vallei van de Our, waar de Schiebach in de Our uitmondt, en verwijst naar een oud verhaal, waarin paard, ridder en geliefde vanop deze rots een sprong in de Our waagden en ontsnapten.
De dag nadien, na een heerlijk ontbijt, hadden we meer succes. We verlieten Ouren, staken wat verder de rivier over en kwamen na 1,5 km bij het drielandenpunt.
Het drielandenpunt ligt in het midden van de Our, onder de Georg Wagner brug, die in 2011 volledig vernieuwd werd. De grenspalen langs de oevers, die de drie landen markeren, waren voordien gemakkelijk bereikbaar.
Vandaag de dag moet de avontuurlijk aangelegde wandelaar enige moeite doen om het met prikkeldraad versterkte grensgebied te betreden.
Vandaag de dag moet de avontuurlijk aangelegde wandelaar enige moeite doen om het met prikkeldraad versterkte grensgebied te betreden.
Ondergetekende hield er een opengehaalde vinger aan over. En dat alles voor een mooie foto! Daarop toverde Daisy een pleister uit haar miniapotheek zodat de wandeling zonder verder bloedvergieten kon worden verder gezet.
Vanaf dit punt volgt de tocht de kronkelende Our die gedurende tientallen kilometers de grens vormt tussen het Groot-Hertogdom en Duitsland. België lag eventjes achter ons. De rivier meandert door een prachtige vallei, nu eens redelijk breed, dan weer smal en steil. We stapten overwegend op onverharde paden die op en neer de valleiwand volgen, soms vlak langs het water, dan weer helemaal boven de vallei met indrukwekkende panorama's. De paadjes zijn soms bijna avontuurlijk te noemen en stevige klim- en daalpartijen kunnen in dit diep ingesneden landschap met steile hellingen en diepe beekvalleitjes niet vermeden worden. Eventjes waren we het zuiden kwijt. Toen de verkenners van dienst, Francis en Joske, er door een paar plaaggeesten attent op gemaakt werden dat het landschap Alpijnse vormen begon aan te nemen - sommigen meenden eeuwige sneeuw tussen de heuveltoppen op te merken - werd er rechtsomkeer gemaakt en konden we gelukkig opnieuw aanpikken bij de wandeling. Op die manier konden we anderhalve kilometer langer genieten van de prachtige landschappen.
Vanaf dit punt volgt de tocht de kronkelende Our die gedurende tientallen kilometers de grens vormt tussen het Groot-Hertogdom en Duitsland. België lag eventjes achter ons. De rivier meandert door een prachtige vallei, nu eens redelijk breed, dan weer smal en steil. We stapten overwegend op onverharde paden die op en neer de valleiwand volgen, soms vlak langs het water, dan weer helemaal boven de vallei met indrukwekkende panorama's. De paadjes zijn soms bijna avontuurlijk te noemen en stevige klim- en daalpartijen kunnen in dit diep ingesneden landschap met steile hellingen en diepe beekvalleitjes niet vermeden worden. Eventjes waren we het zuiden kwijt. Toen de verkenners van dienst, Francis en Joske, er door een paar plaaggeesten attent op gemaakt werden dat het landschap Alpijnse vormen begon aan te nemen - sommigen meenden eeuwige sneeuw tussen de heuveltoppen op te merken - werd er rechtsomkeer gemaakt en konden we gelukkig opnieuw aanpikken bij de wandeling. Op die manier konden we anderhalve kilometer langer genieten van de prachtige landschappen.
Tijdens de tocht kwamen we langs de Our aan Luxemburgse kant maar één klein dorp tegen, Kalbom genaamd. Er waren vroeger wel wat molens aan het water zoals Tintesmühle.
Van de molen is er geen sprake meer, nu is Tintesmühle een camping voor toeristen. De uitbaters waren blijkbaar de afspraak met onze groep vergeten en waren druk bezig met de sluiting van de zaak.
Niettemin konden we rustig ons overlevingspakket verorberen met een Diekirchbiertje van een goed belegen jaar. Andy nam volop foto's van de groepsactiviteit, terwijl Annie meer oog had voor paddestoelen in alle vormen en kleuren in deze prachtige tijd van het jaar.
Na goed 16 kilometers wandelen streken we neer op het terras van ons hotel. De ietwat bizarre combinatie van orloffgebraad met frietjes én savooikool later op de avond deed onze culinaire fantasie op hol slaan.
Zondag 27 september nam de groep deel aan de 'marsch' in Bütgenbach. Er werd vrij gekozen tussen de 7, 12 en 20 km. Er werden nogal wat lusjes gemaakt en vaak stapten we over verharde wegen (terwijl de omgeving sowieso méér te bieden heeft).
Wat betreft signalisatie en organisatie kon men nog iets opsteken van CSC Lierde. Een dubbele controlepost kan best wel een koelwagen en méér dan één enkel toilet gebruiken.
De adembenemende landschappen, de zuivere lucht, de stilte en het schitterende weer pakt niemand ons af. En het aangenaam gezelschap en de ambiance waren de kers op de taart!
De adembenemende landschappen, de zuivere lucht, de stilte en het schitterende weer pakt niemand ons af. En het aangenaam gezelschap en de ambiance waren de kers op de taart!
